“Architectuur zonder hoofdletter ‘A’, dat is waar Dierendonckblancke voor staat”, vertellen Alexander Dierendonck en Isabelle Blancke. Na hun studies architectuur aan het Sint-Lucasinstituut in Gent werkten ze allebei voor internationaal gelauwerde architectuurbureaus zoals die van Stéphane Beel of Xaveer De Geyter in België of Christian de Portzamparc en Dominique Perrault in Parijs. Kortom, grote projecten met een grote ‘A’.

Eenmaal terug in Gent, richtten ze in 2009 Dierendonckblancke architecten op en gooiden ze het over een andere boeg. Ze concentreerden zich op kleinere projecten met een meer dagdagelijks programma. En dat wierp zijn vruchten af. Nog hetzelfde jaar werden ze geselecteerd voor Niche, een reeks microtentoonstellingen over aanstormend architectuurtalent, georganiseerd in Bozar in Brussel. Exact tien jaar later stonden ze er opnieuw. Dit keer met Praxis, een uitgebreide solotentoonstelling die nadien ging reizen en getoond werd op de architectuurbiënnale van Sao Paulo. In het boek over hun werk dat uitkwam naar aanleiding van deze tentoonstelling, schrijft architectuurcriticus Marc Dubois: “Dierendonckblancke blinkt uit in ‘professionele nederigheid’, als een verzet tegen het opdringerige beeldgeweld in naam van de creativiteit.” Voor hen dus geen grote architecturale gestes, geen gewaagde vormen, opdringerige materialen of blingbling. “Wij willen bouwen voor mensen. Dat is onze belangrijkste ambitie”, vertelt Alexander Dierendonck, en dat mag je letterlijk nemen. De belangrijkste projecten die het bureau de laatste tien jaar realiseerde, hebben telkens een duidelijke sociale achtergrond zoals scholen, zorgprojecten of sociale huisvesting. Ook wonnen ze in 2015 samen met Robbrecht en Daem architecten de wedstrijd voor het VRT-gebouw.

In Kasterlee bouwden ze een ontmoetingscentrum waar de bewoners van het dorp samen kunnen feesten, kaarten of naar theater komen kijken. Niet zover daarvandaan, in Gierle bij Turnhout, vervingen ze een verouderde zorginstelling voor mensen met een beperking door nieuwe huizen. Deze staan telkens in groepjes opgesteld rond een pleintje en zijn via wandelpaden met elkaar verbonden. De menselijke schaal van deze architectuur maakt een andere manier van zorg mogelijk, waardoor dit project ondertussen een belangrijke referentie is voor de zorgarchitectuur in Vlaanderen. Onlangs werd in Gent het sociale woningbouwproject Nekkersput opgeleverd, in samenwerking met L.U.S.T. Architecten. Ze renoveerden een bestaand appartementsgebouw zo dat de woningen meer licht, meer zicht én een private buitenruimte kregen. In Covidtijden geen overbodige luxe.

Waar staan jullie voor?
Alexander Dierendonck en Isabelle Blancke: Wij willen eerlijke, genereuze architectuur maken die leefbaar is, die de gebruiker centraal stelt. We willen dat de bewoner zich de ruimtes kan toe-eigenen op erschillende manieren. We krijgen liever felicitaties van de gebruiker dan van een collega-architect.

Waar konden jullie het verschil maken, en hoe?
In Gierle hebben we stukken gang zo ontworpen dat de bewoners er hun eigen plekje van konden maken. Met succes. Ter Heide, een ander zorgproject, vraagt dit nu ook. In Kasterlee moest de grote zaal zowel een fuifzaal als een intieme theaterzaal kunnen zijn. Toen die puzzel paste, kreeg de gemeente plots veel meer mogelijkheden. En het sociale woningbouwproject Nekkersput moest eigenlijk afgebroken worden, maar werd op ons voorstel behouden. We maakten doorzonwoningen met grotere ramen en terrassen die de kleine woningen meer licht en een groter ruimtegevoel gaven.

Met welke materialen werken jullie het liefst, en waarom?
Wij hebben geen voorkeur. Ieder materiaal kan mooi zijn, afhankelijk van hoe je het inzet. Prijs is een belangrijk criterium. Daarom gebruiken we vaak betonsteen. Die is goedkoop en bestaat in verschillende maten en diktes. Door daarmee te spelen krijg je een grafisch effect dat de steen overstijgt. Wij gebruiken enkel materialen die in de handel verkrijgbaar zijn en laten niets op maat maken. Wij steken het budget liever in meer oppervlakte of flexibiliteit.