“Ik kies steeds resoluut voor ruimtelijkheid, ook bij kleine projecten”, vertelt Aurélie Hachez. Na haar studies aan La Cambre in Brussel richtte ze haar eigen bureau AHA op in 2012. AHA. In het begin werkte ze alleen, maar het bureau groeit. “Ondertussen zijn we met z’n vijven, maar veel groter hoeft niet”, vertelt ze. “Voor grotere projecten werk ik liever samen met een ander architectenbureau. Zo kan ik me blijven concentreren op mijn taak als ontwerper, want met een groot bureau ben je toch vooral manager.” Zo werkt ze samen met noAarchitecten, Korteknie Stuhlmacher Architecten en Sergison Bates architects voor Citygate, een project in Anderlecht van 365 woningen, een school en ruimte voor de maakindustrie. Voor dit project ging ze een samenwerking aan met de Franse architecte Elseline Bazin. “De bouwheer voor Citygate is Franstalig, en zo kwam het dat Elseline en ik, eveneens Franstalige architecten, naast de ontwerpopgaves ook de communicatie met de bouwheer op ons namen. Gezien de grote schaal en de vele partijen is dit een cruciale en heel leerrijke positie.”

Aurélie Hachez en Elseline Bazin werken ook samen aan het ontwerp voor het nieuwe kerkelijk meubilair van de kathedraal van Doornik. “Het contrast met Citygate kon niet groter. Maar het is een voorrecht om op zoveel verschillende schalen te mogen werken. Het houdt ons scherp bij het ontwerpen.”

Niet ver daarvandaan verbouwde ze vorig jaar ook een hoeve. “De eigenaars wilden de hoeve verkopen om een sleutel- op-de-deurwoning te laten bouwen ver weg op het platteland.” Aurélie Hachez overtuigde hen ervan dat de hoeve niet alleen veel meer kwaliteiten had dan banale nieuwbouw, maar dat de verbouwing ook nog eens tot een goedkoper en meer ecologisch verantwoord resultaat zou leiden. Ze ontwierp een betonnen skelet als uitbreiding aan het bestaande gebouw waarin zowel de brede living, de zijdelingse toegang tot het huis, de carport én een pergola een plek kregen. “Het perceel is erg smal en de strook langs het huis leek voor de eigenaars onbruikbaar”, aldus Hachez. “Maar net die beperking zorgt ervoor dat het ontwerp zoveel interessanter werd en perfect op maat van de wensen van de bouwheer. Dat kan je bij vrijstaande nieuwbouw bijna nooit realiseren.” Deze verbouwing laat zien hoe hedendaagse ingrepen zich subtiel kunnen integreren in een landelijke omgeving en deze bovendien ten dienste staan van de woondroom van de opdrachtgevers.

Voor het Citygate-project werk je met veel partners op één heel groot project. Hoe verloopt die samenwerking en wie houdt uiteindelijk de pen vast?
Aurélie Hachez: Onze partners bij dit project zijn noAarchitecten, Korteknie Stuhlmacher Architecten en Sergison Bates architects. Met AHA en Elseline Bazin daarbij gerekend zijn we dus met zes partijen. Eerst tekenden we een masterplan waarbij we een nieuwe wijk ontwierpen, een stukje nieuwe stad in de stad, met straten en pleinen. Dit nieuwe stuk stedelijk weefsel bestaat uit gebouwen met uiteenlopende volumetrie: torens, patiowoningen, lagere gebouwen. Deze verscheidenheid vind je ook terug in de omliggende wijken. Elk bureau nam verschillende gebouwen voor zijn rekening. Dankzij een duidelijk gedefinieerd ‘design charter’ en tweewekelijks overleg behouden we een continuïteit op gebied van materiaalgebruik en detaillering die de identiteit van de verschillende gebouwen niet in de weg staat. We gaan steeds op zoek naar de ‘common ground’ van de ontwerpen. Goede coördinatie en communicatie met de bouwheer is hierin van primordiaal belang. Deze rol nemen Elseline en ik graag op.

Het kerkelijk meubilair dat je voor de kathedraal van Doornik ontwerpt, vormt qua schaal het andere uiterste van het spectrum. Wat is daar de uitdaging?
De Kathedraal van Doornik is een erg bijzonder bouwwerk. Niet alleen is ze erg groot, ze heeft ook een gotisch koor en een romaans schip. Begin twintigste eeuw werden de glasramen van het koor vervangen door ramen met een veel donkerdere tekening. Daardoor krijg je qua lichtinval een tegenstrijdige situatie. Volgens de liturgie is een kerk gericht naar het oosten, naar het koor dus, en naar het licht. Maar in dit geval komt het koor somberder, dramatischer over dan het schip. Daarbij kwam nog dat we meubilair en een podium ontwierpen net op de grens tussen deze twee tegenstrijdige atmosferen. Onze ingreep vormt dus een soort scharniermoment in de kathedraal. We hebben echt gewerkt met het licht, dat niet alleen prachtig is, maar ook nog eens de hele dag door van schakering verandert. Het is een voorrecht te mogen werken in een context die zo doordrongen is van schoonheid. Met ons meubilair willen we die schoonheid verder ondersteunen en uitdragen.